ROZDZIAŁ 32

Z Bartrą spędziłam całe popołudnie. Rozmawialiśmy i żartowaliśmy zupełnie jak kiedyś. Nawet nie zdawałam sobie sprawy, jak bardzo mi tego brakowało i jak szybko nastał wieczór.

-Nawet nie wiesz jak bardzo za tym teskniłam- spojrzałam mu prosto w oczy a on nieśmiało się uśmiechnął.

-Za czym?- objął mnie ramieniem i spojrzał na mnie podejrzliwie.

-Właśnie za tym. Za takim bezczynnym siedzeniem z Tobą i rozmowach o niczym- położyłam się i oparłam głowę na jego udach.

-Powiedz od razu, że tęskniłaś za mną a nie- uśmiechnął się uroczo i zaczął gładzić i rozczesywać palcami moje włosy.

-Nie pochlebiaj sobie- wetknęłam mu palec w tors, a on zmierzwił mi włosy. Gdy próbowałam się za to odegrać i go lekko uderzyć, on złapał moją rękę i przekręcił się tak, że siedział na moim brzuchu okrakiem i zaczął mnie łaskotać. Śmiałam się jak jakaś opętana, ale to chyba nie moja wina, że mam łaskotki wszędzie. Przez moje wiercenie się i próbe wydostania się z pod niego Marc wylądował na podłodze, gdzie za sobą pociągnął również mnie. Leżałam na nim i oboje się śmieliśmy. Położyłam głowę na jego klatkę piersiową a on mnie do siebie mocno przytulił. Trwaliśmy tak do chwili, gdy nie rozbrzmiał dzwonek do drzwi. Niechętnie podniosłam głowę a Marc się zaśmiał

-Urwanie głowy masz z tymi gośćmi- oparł głowę o podłogę a ja głośno westchnęłam

-I to niezapowiedzianymi- uśmiechnęłam się i wstałam, po czym wysunęłam w jego stronę dłoń. Marc od razu ją złapał i pomógł sobie przy wstawaniu na proste nogi. Pewnym krokiem szłam w stronę drzwi. No bo kto inny jak nie Sofia mogli mnie nękać bez zapowiedzi?
Nacisnęłam na klamkę i jednym ruchem otworzyłam drzwi. Za nimi zobaczyłam opartego o próg Neymara. Czy zamknęłam mu wtedy drzwi przed nosem jak powinnam zrobić od razu po jego zobaczeniu? Jakoś nie miałam ochoty na żadne unikanie, gry i różne podobne głupoty. Po prostu wpatrywałam się w niego bez słowa.

-Wpuścisz mnie?- zapytał stając prosto i podchodząc niepewnie krok bliżej. Nie reagując na jego pytanie odeszłam krok dalej i zrobiłam mu miejsce w przejściu. Gdy znalazł się juz wewnątrz mojego mieszkania zamknęłam drzwi i zasygnalizowałam ręką, aby poszedł do salonu. Bez słowa tak zrobił a gdy już tam był od razu się zatrzymał.

-Siema- przywitał sie z Marcem po czym Bartra wstał i uścisnęli sobie dłonie.

-Cześć- Neymar uśmiechnął się i spojrzał na mnie. Wywróciłam oczami a Hiszpan podszedł do mnie i objął ramieniem.

-Zostawić Was?- zapytał na ucho a ja niepewnie pokiwałam głową -dobra ja się zbieram- poinformował juz na głos i ucałował mnie w  czoło. Skinął głową w stronę Brazylijczyka i wyszedł. Wtedy zapadła cisza. Patrzyłam się wyczekująco na Neymara, który rozglądał się po moim salonie

-Przyszedłeś podziwiać mój salon?- zapytałam po chwili wyrywając Brazylijczyka z zamyślenia.

-Nie. Chce Cie zaprosić na kolacje- powiedział a ja patrzyłam na niego przeszywająco ze złożonymi rękami.

-Nie- odpowiedziałam od razu a Neymar podszedł do mnie krok bliżej, ale ja natomiast od razu się odsunęłam.

-Chce Cie przeprosić- powiedział a ja wzruszyłam ramionami

-Nic nie stoi na przeszkodzie- odpowiedziałam obojętnie a Neymar cicho westchnął.

-Jest mi wstyd, przepraszam- uklęknął na jedno kolano i spojrzał mi głęboko w oczy.

-Dobrze- pokiwałam głową a Neymar od razu wstał na proste nogi i szeroko się uśmiechnął

-Naprawdę?- zapytał jakby nie dowierzając

-Wyglądam jakbym żartowała?- zmarszczyłam brwi a Neymar podszedł, żeby mnie pocałować. Zatrzymałam go moją ręką a on spojrzał na mnie niepewnie.

-Nie rozumiem Cie- przyznał i podrapał się po karku.

-Wybaczam Ci, ale my nie będziemy już razem- chłopak otworzył lekko usta i odchrząknął.

-Ale jak to?- zapytał a ja spojrzałam na niego bardzo poważnie

-Czego nie zrozumiałeś?- moje pytanie wbrew pozorom wcale nie było chamskie a moje zachowanie było nadzwyczaj spokojne.

-Wszystko zrozumiałem. Ale nie podejmuj żadnych pochopnych ruchów. Naprawdę chcesz wszystko przekreślić przez to, że upiłem się w klubie? Ja tez jestem człowiekiem Nikola- podszedł bliżej a ja tym razem zamiast się odsunąć, podniosłam głowę do gory, aby spojrzeć mu w oczy.

-Popatrz teraz na mnie. Zapomnij o tym upiciu się, scenie zazdrości i odpowiedz tak szczerze. Czy jesteś wobec mnie w porządku?- zapytałam powoli i spokojnie a Neymar lekko się zaniepokoił. Spojrzał na mnie dziwnymi, wręcz pełnymi wstydu oczami.

-Zdarzyło się wtedy coś jeszcze...- zamknął oczy i tak jakby się na chwile zaciął -gdy wyszłaś siedziałem przy barze i...

-Daruj sobie szczegóły o tym jak byłeś gotowy za przeproszeniem pieprzyć z tą kretynką, bo i tak o wszystkim wiem. Powiedz lepiej, ile chciałeś to przede mną ukrywać- Neymar najwidoczniej bał się w tamtym momencie spojrzeć mi w oczy.

-Jak najdłużej się da- spuścił wzrok na moje panele a ja pokiwałam głową.

-Przynajmniej jesteś szczery- uśmiechnęłam się i chciałam go wyminąć, ale Neymar mi to uniemożliwił łapiąc mnie za rękę.

-Nie byłem świadomy tego co robię. Byłem zły i pijany- chciał się jakoś ratować, ale prawda jest taka, że był już na przegranej pozycji gdy zdecydował się mnie przepraszać.

-Neymar błagam Cie. Ile razy będziesz tłumaczył się złością i alkoholem? To nie są powody, tylko wyparcie się swojego świadomego zachowania- w tamtej chwili nie byłam ani zła, ani nie miałam do niego żadnej urazy. Sama nie wiem dlaczego tak spokojnie na to wszystko reagowałam.

-Nikola proszę, uwierz, że do niczego by nie doszło. Kocham tylko Ciebie- złapał mnie za dłonie, na które chwilę się popatrzyłam. Zamknęłam oczy i pokrecilam głową

-Nie Neymar- delikatnie zabrałam od niego swoje dłonie -to jest koniec -spojrzałam mu prosto w jego zaszklone oczy. Coś momentalnie zakuło mnie w sercu. Tak bardzo mocno...

-Daj mi ostatnią szanse, proszę. Będę się starał, zmienie się- po jego policzku spłynęła łza, a on sam przede mną uklęknął. Otarłam mu je z twarzy i spojrzałam się na niego smutno.

-Ludzie się nie zmieniają- uśmiechnęłam się i pierwszy raz moje oczy się zaszkliły. Po prostu zdałam sobie sprawę, że w tym momencie kończe nasz związek. Dopiero teraz to sobie uświadomiłam i najzwyczajniej zrobiło mi się smutno. Nie chciałam tego kończyć, nie chciałam przekreślać wszystkiego co było miedzy nami. Jednak gdzieś głęboko czułam, że nie mogę inaczej postąpić.

-Daj mi szanse. Ostatnią- złapał za moje dłonie i zamknął na chwile oczy, pewnie dlatego, żeby powstrzymać łzy od wydostania się na jego policzki.

-Nie potrafie- ułożyłam usta w cienką linie a Neymar spojrzał mi się prosto w oczy.

-Wszystko miało być inaczej. Miałaś zostać moją żoną, mieliśmy pobrać się w Polsce. Wszystko spieprzyłem- pokręcił ze zrezygnowaniem głową a ja aż otworzyłam lekko usta

-Mieliśmy?- zapytałam a Neymar uśmiechnął się tak leciutko, tak blado jak jeszcze nigdy i pokiwał delikatnie głową.

-Dużo rzeczy zaplanowałem a jedyne co zrobiłem, to Cie skrzywdziłem zamiast uszczęśliwiać- gładził kciukiem moje dłonie, które cały czas trzymał.

-Neymar, wstań- poprosiłam a Neymar wykonał moją prośbę i otarł twarz rękawami bluzy.

-To żałosne, wiem- pokręcił głową i spojrzał na mnie bardzo niepewnie

-Wcale tak nie uważam. Nie chce, żebyś to potraktował jako koniec, tylko nowy poczatek- to było dla mnie bardzo ciężkie. Starałam się nie pokazywać, że mnie to boli, żeby miał małą nauczkę, ale nie potrafiłam.

-To już definitywny koniec? Nie mam już u Ciebie żadnych szans?- zapytał patrząc mi prosto w oczy a ja zaczelam się zastanawiać. Zastanawiałam się bardzo długo -zjebałem, wiem. Ale to nie jest chyba tak, że nic juz do mnie nie czujesz. No chyba, że nigdy nie czułaś...

-Nawet nie wiesz, jakie to dla mnie ciężkie. Gdy się o tym dowiedziałam nie byłam zła na Ciebie, tylko zastanawiałam się czy nie zrobilam czegoś, co mogło Cie do tego sprowokować. Prawda jest taka, że Cie kochałam, kocham i będę kochać, ale ja...

-Nie potrafisz mi zaufać?- zapytał a ja pokiwałam na to głową

-Nadszarpnięte zaufanie bardzo ciężko odzyskać- stwierdziłam a Neymar podszedł o krok bliżej.

-Ale nie zaprzeczasz, że się da- odpowiedział z nadzieją a ja wzruszyłam ramionami

-Nie zaprzeczam- powiedziałam a Neymar lekko się uśmiechnął.

-Będę walczył- złapał mnie za dłoń a ja spojrzałam mu prosto w oczy.

-Nie wątpie. Ale ja będę nieugięta- wzruszyłam ramionami a Neymar niepewnie się przysunął. Lekko ucałował mój policzek, ale zanim to zrobił miał chwile zawahania

-Nie zasługuje na Ciebie. Jesteś taka kochana. Dlaczego na mnie nie krzyczysz? Dlaczego nie narzucasz mi, że jestem totalnym zjebem? Dlaczego nie jesteś zła?- zapytał robiąc krótkie przerwy po każdym pytaniu

-Nie mam siły krzyczeć. Nie zarzucam Ci tego, bo wiem, że taki nie jesteś. Nie jestem zła, bo za bardzo się zawiodłam- na moją odpowiedź Neymar spuścił głowę na podłogę, na którą przez chwile się zapatrzył

-Jestem kretynem, że Cię na to naraziłem- przyznał po czym podniósł głowę i spojrzał mi głęboko w oczy -bardzo Cie kocham- wyznał a ja tylko się na niego patrzyłam.

-Neymar...

-Zwykle ludzie od siebie odchodzą, bo im na sobie nie zależy a nie dla tego, że świata poza sobą nie widzą- ponownie ułożyłam usta w wąską linie tylko po to, aby po chwili ponownie je lekko otworzyć  -dobranoc- pogładził mnie lekko po ramieniu i spojrzał mi się w oczy.

-Dobranoc- odpowiedziałam a chłopak lekko się uśmiechnął i zniknął za ścianą. Potem usłyszałam tylko zamykanie się drzwi i silnik oddalającego się samochodu.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Witam, witam ❤ ten rozdział to konfrontacja naszych głównych bohaterów. Mam nadzieje, że żadnej z Was tą ich rozmową nie zawiodłam :) podrawiam i buziaki ;*
PS kolejny szybko dodany rozdział i mam nadzieje, że nie zbrzydło Wam już czytanie :D